Als mens kun je nóg zo je best doen om je leven onder controle te hebben, voor je het weet schopt zo’n onzichtbaar virus de boel wereldwijd in de war. Frustrerend, maar wat een kans ook! Wat een kans om te gaan zien dat controle niet echt mogelijk is, en dat we beter kunnen toegeven dat we zomaar ziek kunnen worden en dood kunnen gaan. De dood is misschien niet echt een favoriet gespreksonderwerp op feestjes, maar hoort bij het leven en overkomt ons vroeg of laat allemaal. Het leven van dit lichaam begon een keer en zal ook een keer ophouden. Eeuwig leven in een lichaam kan niet. Het melkwegstelsel zal immers ooit ophouden te bestaan, en daar sta je dan met je goeie gedrag en je eeuwige leven… Blijkbaar is het zinvoller om de dood te zien als iets dat er gewoon bij hoort. Daar kan deze corona-tijd ons toe aansporen.
Als we beseffen dat dit individu met dit lichaam dat we ‘ik’ noemen een tijdelijke verschijningsvorm is binnen iets groters, worden we misschien minder bang. Het is als het blaadje aan de boom dat niet ziet dat hij in wezen de hele boom zélf is. Wanneer hij zich niet langer los denkt van de boom, maar ziet dat hij er één mee is, is zijn angst om op de grond te vallen voorbij. (Zie mijn eerdere blog: Roesj en de wijze eik.)
Mij zou het niet verbazen als sterven niet heel anders is dan gaan slapen. We laten dan alle herinneringen en meningen los, en alle zelfbeelden en wereldbeelden. Al die gedachten waren we toch al niet, we namen ze alleen waar. We trekken ons lichaam uit als een dikke jas en we blijven wat we altijd al waren: het ervaren van Dit Hier Nu.
Toen we als foetus in de baarmoeder woonden, hadden we onbewust het vermoeden dat dit de wereld was, en we voelden ons er op ons gemak. Toen we geboren werden, stortte onze wereld in… wat een ramp! Maar we gingen wennen aan een grotere wereld. Die is ons nu vertrouwd geworden, en opnieuw denken we dat dit alles is en dat er niets voorbij deze ervaring kan zijn. Tegelijk weten we: we zullen dit alles een keer moeten achterlaten.
We kunnen met vertrouwen de dood tegemoet treden, zoals zovelen voor ons deden, want er staat ons een nieuw avontuur te wachten. En zo niet, dan merk je daar niets van. ‘Dood zijn’ is in elk geval een onmogelijkheid, want om dat te ervaren moet je er eerst zijn. Óf je ervaart iets na dit leven, en dan ben je dus niet dood, óf er valt niets meer te ervaren, en dan heb je daar geen weet van. Het hele idee dat ‘jij dood’ zou kunnen zijn, kan hoe dan ook van tafel.
Aangezien er alleen de werkelijkheid van dit moment is, en alle toekomstideeën alleen gedachten zijn zonder realiteitswaarde, is de enige werkelijkheid: Zijn. In welke vorm dan ook. Als foetus, als volwassen mens of als … wie zal het zeggen.
Uiteraard wens ik niemand toe om te overlijden aan corona. Integendeel: laten we leven alsof ons leven ervan afhangt!