Nu is alles

Van de week liep ik door het bos met een hoofd vol gedachten over hoe het allemaal verder moet. Met mij… Met de wereld… Ik had geen aandacht voor de krachtige geur van de dennenbomen, ik zag niet hoe sprookjesachtig de zonnestralen door de takken schenen. Toen ik dat besefte en het jammer vond dat ik niet aan het genieten was, kwam opeens weer de simpele waarheid in me op: er is alleen nu. Ik keek om me heen en kon het beamen: dit is het enige. De rest is gedachte.

Ik besloot gewoon te kijken. Punt. Gewoon te kijken naar wat er letterlijk allemaal op mijn pad langskwam. En er niets mee te doen, alleen te kijken. Hoe simpel. Maar ook: hoe doeltreffend. Ik voelde al snel dat mijn hart er blij van werd en dat mijn lichaam ontspande. Ik was als een kind dat voor het eerst het bos ontdekt. Kijk dáár, tussen die eiken, een heuveltje! Zal ik erbovenop gaan staan? En die rododendron, met paarse bloemen aan de bovenkant en bruine aan de zijkant! O, en dat houten bankje daar zakt half weg, zit er soms een mierennest onder die poot? Geuren, geluiden, zachte windvlagen, alles wás er gewoon. Het leven was opeens zo eenvoudig, en het was helemaal goed. ‘Hier en nu is het paradijs’, schreef ik in mijn vorige blog al. Het is echt zo, ik kon het voelen tot in al mijn cellen.

Als er een gedachte opkwam over iets dat morgen gedaan leek te moeten worden, begon ik te lachen. ‘Welkom, gedachte!’ zei ik in stilte, en ik deed er verder niets mee. Poef, de gedachte verdween net zo snel als hij was gekomen.

Wat is het toch heerlijk om de werkelijkheid van nu totaal te ervaren. En niets anders dan dat. Het is zo eenvoudig, veel eenvoudiger dan al dat redeneren en overpeinzen en geloven en twijfelen en argumenteren. En me steeds maar druk te maken over morgen of over volgende maand. Wat maak ik het leven toch vaak nodeloos ingewikkeld. Ik was blij dat mijn hoofd weer helder was, mijn hart en mijn zintuigen open, en mijn geest leeg.

De werkelijkheid… Wie heeft zoiets moois bedacht? Of zou daar ook geen gedachte aan te pas zijn gekomen? Schept de werkelijkheid zichzelf misschien spontaan in de ruimte die ik ervoor ben, ieder moment opnieuw?

Ach, het doet er niet toe. Het is zoals het is. En ik geniet. Van dit. Hier. Nu.