[een theoretische visie op mijn blog ‘Dualoog’ van 7 mei]
Wij zijn geneigd het directe ervaren op te spitsen in een ‘iemand hier’ en een ‘wereld om ons heen’. We denken dat we de waarnemer zijn van een wereld buiten ons, en dat we daar op de een of andere manier los van staan. Door ons los te denken, worden we bang voor eenzaamheid, ziekte, dood. Als tegenreactie doen we van alles om daar vooral niet aan te denken, en te zorgen dat dit afgescheiden persoontje het zo prettig mogelijk heeft. Maar toch zijn we voortdurend bang, want steeds komen we situaties tegen die ons lijken te bedreigen, en die situaties moeten we bestrijden. Zo zijn we doorlopend in gevecht met de werkelijkheid.
We geloven ons denken liever dan dat we ons overgeven aan de realiteit van dit moment. Het denken is maar een klein deel van de realiteit, maar we klampen ons eraan vast alsof ons leven ervan afhangt. We blijven maar geloven dat we ‘iemand hier’ zijn die bedreigd wordt door de ‘wereld om ons heen’. Maar we staan niet los van die wereld en dat kán ook helemaal niet.
Wie zijn we dan? Als we gaan kijken, vinden we niemand. Waar we een ‘ik’ verwachten, vinden we alleen waarneembare ‘objecten’ zoals zintuigelijke indrukken, herinneringen, meningen, verlangens, angsten. Maar we zijn niet een verzameling waarnemingen. We zijn Dat waarin het waarnemen plaatsvindt. Ik noem het Gewaarzijn. Het is er altijd (want je bent je altijd gewaar), maar het is niet iets (want elk ‘iets’ wordt waargenomen in dit Gewaarzijn). Jij en de wereld zijn niet ‘één’ hier versus ‘veel’ daar. ‘Universum’ betekent letterlijk zoiets als ‘ineengedraaid’. Of poëtischer: ‘één lied’. Er is alleen het geheel, er kan niet iets zijn wat daarbuiten staat en naar het geheel kijkt. Als er kijken is, is het dus het geheel zelf dat kijkt. Wij zijn niet getuige van de wereld, wij zijn de wereld. De wereld bestaat in jou en jij bestaat in de wereld. Tegelijkertijd. Binnen is buiten, buiten is binnen, er is in feite geen verschil. We leven buitenstebinnenstebuiten…
De spirituele leraar Rupert Spira zegt het zo: ‘Al het ervaren is naadloos en intiem. Het is alleen het denken dat het in tweeën verdeelt, waarbij er ‘binnen’ een denkbeeldig zelf wordt gecreëerd dat ervaart, en er ‘buiten’ een object (de ander, de wereld) wordt ervaren. Maar op geen enkel moment vindt deze verdeling van het ervaren werkelijk plaats.’
Het universum is Eén en wij zijn er één geheel mee. Het waarneembare manifesteert zich in ons en als ons. Naadloos en intiem. Dus ontspan je denkgeest en laat je verslinden door de werkelijkheid van dit moment, zonder enige reserve. Ervaren gaat helemaal van-Zelf, met een hoofdletter Z. Jij bént het ervaren. Het ervaren Zelf.