Soms voel je je een hele tijd niet happy. Dagenlang is het alsof er een grijze mist rond je ziel hangt. Misschien ervaar je een vage pijn in je borst of buik, of je voelt dat het huilen je nader staat dan het lachen. En je kunt er niet de vinger op leggen waar dat gevoel vandaan komt. Als iemand je vraagt hoe het met je gaat, zeg je ‘Goed!’ omdat je denkt dat dat het juiste antwoord hoort te zijn. Maar je voelt meteen in je lichaam dat je jokt. Want je ontkent het sombere gevoel opzettelijk, waarmee je het alleen maar versterkt.
De vraag is: gaat het op zulke dagen slecht met je? Als je kijkt vanuit het kindbewustzijn, denk je dat dat inderdaad zo is. Je wilt je dan uit alle macht prettig voelen, want je weet zeker dat dit vervelende gevoel er niet hoort te zijn. Tegelijk maak je je zorgen dat deze grauwsluier misschien wel nooit meer overgaat.
En opeens, zonder dat je er moeite voor hoefde te doen, word je op een ochtend blij wakker. Dan ben je opgelucht dat het ‘rotgevoel’ voorbij is en hoop je dat het nooit meer terugkomt. Je hoort je immers niet ongelukkig te voelen. Hoe je je voelt, zegt alles over of het goed of slecht met je gaat. Tenminste, dat gelóóf je.
Vanuit het volwassen bewustzijn weet je dat je gemoedstoestand op en neer gaat. Dat is altijd zo geweest en zal altijd zo blijven. Je voelt je luchthartig of je voelt je zwaarmoedig; je bent blij of je bent somber; dat wisselt elkaar af. Zo gaat het bij iedereen en er is helemaal niets mis mee. In deze realistische manier van kijken is het je helder dat al die gemoedstoestanden niets over jou zeggen. Jij bent de ruimte waarin ze worden waargenomen. Meer niet. Dus je observeert je gevoel, probeert niets te veranderen en kijkt er met mededogen naar. Daardoor lijd je er niet onder, het is gewoon wat het is. Ook al duurt het weken. En als het écht lang duurt en het gevoel van somberheid meer op een depressie begint te lijken, kun je altijd nog de stap maken naar een huisarts of psycholoog.
De wereld lijkt behoorlijk vast te zitten in het kindbewustzijn. Individuele mensen, multinationals, regeringen; allemaal hopen ze dat de welvaart altijd alleen maar toeneemt. En dat kan niet. Je kunt immers ook niet altijd alleen maar inademen. Vroeg of laat zal er weer een financiële crisis zijn. Als je daarnaar kijkt vanuit het magische kindbewustzijn, zie je zich een ramp voltrekken. Je wordt radeloos en neemt onverstandige beslissingen. Kijk je vanuit volwassen realisme, dan aanvaard je dat je luxe afgenomen is. Je voegt je ernaar, hoe lang het ook duurt. En je leeft gewoon verder, jezelf en anderen helpend waar mogelijk. Ook dan voel je je soms blij en soms somber, en ook dan ga je daar niet mee in gevecht. Want je ziet precies hoe het is, per moment, en opent daarvoor je hart.