Een in wit en blauw ingepakte GGD-medewerker steekt een lange wattenstaaf achterin mijn keel. Van schrik trek ik mijn hoofd terug, daardoor moet het nog een keer. Ik laat een corona-test afnemen, omdat ik al ruim een week lichte verkoudheidsverschijnselen heb en binnenkort naar mijn moeders 81ste verjaardag wil. Het nare gevoel in mijn keel doet me kokhalzen, en wat me daarbij opvalt is de intimiteit van het gevoel. Mensen om me heen ondergaan dezelfde behandeling, en dat doet me niets. Achteraf bedenk ik me hoe gek dat eigenlijk is: een aantal mensen voelt ongeveer hetzelfde, maar van die mensen is er maar één van wie ik die beleving zo intiem en totaal meemaak.
Ik weet natuurlijk dat ieder mens dezelfde intieme beleving van het leven heeft. En elk dier ook. Ik ervaar alleen mijn eigen gevoel, en ook dát geldt voor iedereen. Maar ik zie een wereld waarin het vaak lijkt alsof niemand echt beseft dat we allemaal voelende en gevoelige wezens zijn. Mensen doen elkaar pijn als ze vinden dat de ander niet deugt. Ze martelen dieren waarvan ze zelfs weten dat die wel deugen. Alsof de pijn van een ander levend wezen niet telt omdat je die pijn zélf niet voelt.
Toch wordt elke ervaring direct, totaal en intiem beleefd, anders zou die ervaring domweg niet plaatsvinden. Als we zouden beseffen dat de beleving in feite zichzelf beleeft, en dat de wereld niets anders is dan intieme beleving, gingen we ongetwijfeld liefdevoller met elkaar om. Want dan zouden we zien dat we het altijd zélf zijn die lijdt, in de vermomming van ‘een ander’.
In werkelijkheid zijn er geen andere mensen, er is alleen intieme beleving. Dat noemen we ook wel ‘God’. Alles wat we doen voor of tegen een ander, doen we voor of tegen God… Hoe zouden we het leven ervaren als iedereen de goddelijke intimiteit van ieder wezen tot zich zou laten doordringen?
Wil je meer vanuit je eigen goddelijke natuur gaan leven? Ik help je er graag bij. Bel me gerust voor een kennismakingsgesprek: 06-28505159.