Vanmorgen werd ik wakker met een mistroostig gevoel, vermengd met lichte zelfkritiek. Wat er de oorzaak van was, weet ik niet. Misschien kwam het door een droom die ik me niet meer herinnerde. Misschien kwam het ook een beetje omdat ik gisteren niet boos ben geworden op een man die voordrong in de supermarkt, terwijl ik me er wel boos over voelde. Dat zou in ieder geval de zelfkritiek kunnen verklaren: ‘Wat een slappeling ben ik toch, dat ik niet voor mezelf opkwam,’ is de bijbehorende gedachte.
De stemmetjes in ons hoofd klinken vaak onaardig, maar bedoelen het meestal wel goed. Alleen hebben we er niet veel aan, want ze eisen altijd dat je het voortaan anders doet, of erger nog: dat je het anders had moeten doen en dus verkeerd deed. Dat is allesbehalve behulpzaam.
Ik vond het geen prettig gevoel en had zin om in bed te blijven liggen. Ik ben na een poosje toch maar opgestaan, maar het gevoel bleef. Om er minder last van te hebben, ging ik in de actie. Bedden verschonen, afwas van gisteravond doen, vitamines bestellen via internet. Maar het rotgevoel bleef zeuren op de achtergrond. Zoals elke ochtend ging ik mediteren, en deze keer besloot ik tijdens de meditatie maar eens naar dit gevoel te kijken.
Ik begon bewust met de gedachte dat het niet erg was dat ik me somber voelde. Ik wist natuurlijk wel dat het niet erg was, maar vaak trap ik toch weer in het idee dat een onprettig gevoel weg moet. Maar nu besloot ik het gevoel maar eens helemaal waar te laten zijn. Ik wilde het onprettige gevoel niet meer veranderen in een prettiger versie, maar besloot het juist te omarmen. Me te ontfermen over mijn gevoel.
Dit is het recept waar ik me aan hield:
Zoek een rustig plekje waar je de komende tien minuten niet kunt worden gestoord, en maak contact met je hart door te denken aan iemand van wie je houdt (mag ook een dier zijn). Zo activeer je de liefde. Ga daarmee door totdat je echt een warme tinteling voelt in je hart. Laat dan het beeld los, en richt je aandacht op die warmte. Als die warmte verdwijnt, haal je het beeld van die persoon of dat dier weer voor je geest, net zolang totdat het hart zichzelf kan verwarmen. En kijk dan met diezelfde liefde naar je eigen situatie en het daarbij behorende gevoel. Als een moeder die zich ontfermt over haar kind. Je geeft het onprettige gevoel de toestemming om er helemaal te zijn zoals het is. Als er een beeld verschijnt van jezelf als een verdrietig, bang of boos kind, dan kijk je met die ogen van liefde naar dat kind. Neem de tijd om je gevoel helemaal te ervaren, precies zoals het is.
Je zult zien dat je rotgevoel zachter wordt. En misschien verdwijnt het wel helemaal, zoals het bij mij vanmorgen ging. Maar dat kan alleen als het niet meer per se weg moet van jou. Want wat er niet mag zijn, blijft juist. Zoals een huilend kind alleen maar harder gaat huilen als je tegen hem schreeuwt dat hij niet mag huilen. Dus neem het kind op schoot en troost het, door het toe te staan zijn verdriet te voelen. Tot het vanzelf stopt en er een glimlach verschijnt.