Denken kan heel leuk zijn. Maar of je nou in taal denkt of in beelden, je gedachten zijn nooit meer dan een symbolische afspiegeling van je werkelijke ervaringen. Je gedachten zijn dus nooit echt wáár. Ze staan voor iets anders, ze zijn een samenvatting of conclusie van een deel van wat je ervaart. Zoals een kaart van jouw woonomgeving een abstracte en erg onvolledige weergave is van een deel van jouw werkelijke leefwereld.
Het leven wordt onaangenaam als je de kaart aanziet voor het echte gebied. Dus als je je gedachten aanziet voor de werkelijkheid. Alle levendigheid van je directe ervaring verdwijnt dan, terwijl wat je hier en nu écht ervaart continu verandert, steeds nieuw is. De wind beweegt de takken van de bomen, vogels vliegen van de ene plek naar de andere, het geluid van een auto was er net nog niet en is even later weer weg, de zon komt tevoorschijn van achter een wolk en kleurt de wereld even helderder. Jouw werkelijke ervaring is zo vol, zo rijk. Deze stroom van ervaren is de werkelijkheid, jouw werkelijkheid. En als je je aandacht richt op je gevoelsgebied (dat hele gebied binnenin je, tussen keel en kruis, zeg maar) dan is het daar al net zo rijk omdat het reageert op wat je ervaart. Warmte in je hart, levendigheid in je buik, erotische tintelingen in je onderbuik, dat alles kun je voelen wanneer je openstaat voor wat je ervaart in deze wereld. En gebeurt er iets wat niet aangenaam is, dan voel je dat als een steek, verkramping of kou ergens in datzelfde gebied. Ook niet erg, voor alles is een tijd.
Maar als je vooral in je hoofd leeft, dus in je gedachtefabriek woont en over je directe ervaring steeds een filter legt dat je voor de waarheid aanziet, dan kan het niet anders of je lijdt. Je lijdt omdat je in je gevoelsgebied alleen de kaalheid en schraalheid ervaart van een bar poollandschap of een oneindige woestijn waar niets gebeurt. Of er zijn daar vooral onprettige gevoelens te ervaren die je niet wilt ervaren en die je daarom overgiet met een gedachtesaus, in de hoop dat je ze verdooft en zo de pijn verzacht. Wat niet lukt, omdat gedachten alleen maar slappe aftreksels zijn van wat je werkelijk nodig hebt, en dat is aandacht. Je eigen aandacht. Dezelfde aandacht waarmee je als jong kind keek naar deze wonderlijke wereld, deze tovertuin vol zintuiglijke gewaarwordingen.
Verwondering is een talent dat kinderen van nature hebben, maar wat we als we groter worden vaak kwijtraken. Althans, dat lijkt zo. We hoeven alleen maar een halve meter af te dalen, te verhuizen van ons hoofd naar ons hart, om die verwondering direct tot onze beschikking te hebben en in dat opzicht weer kind te zijn. Als we dan met een open en nieuwsgierige blik naar binnen kijken, naar de koude harde stukken in ons hart of onze buik, zonder deze kwijt te willen, zal de zon van onze aandacht het innerlijke ijs langzaam doen smelten. Misschien zal er smeltwater vloeien in de vorm van tranen, geef daar gerust ruimte aan. Uiteindelijk zul je merken dat je warme aandacht je helpt om meer te genieten van de werkelijke wereld om je heen en minder steun te zoeken bij de kaart (lees: je denken) die niets anders is dan een karige abstractie van waar jij recht op hebt: een gelukkig leven in deze prachtige droom die onze werkelijkheid is.
6 Comments
Maria
13 februari 2022 at 11:20Dankjewel Han ???????? ????????????
Alweer zoals altijd heel knap en heel helder geschreven !
Mooie Valentijn voor jou en Sybo ! ????
Groetjes, Maria
Han van Eijk
14 februari 2022 at 11:47Wat lief van je, Maria.
Dank voor je compliment, fijn dat je mijn tekst kunt waarderen.
Wij wensen jou ook een mooie Valentijnsdag! ????????????
Liefs, Han
Mabeth
14 februari 2022 at 11:28lieve lieve Han, zoals vaker ontroerd jouw bericht me enorm. Want voor mij zoooo waar!
Laten we dit never nooit vergeten en altijd dat onbevangen kind in ons eren & liefhebben.
Heel veel liefde voor jou en zeker ook voor jouw lieve Valentijn op deze mooie dag.
Warme omhelzing en hopelijk tot snel.
Liefs Mabeth
Han van Eijk
14 februari 2022 at 11:55Lieve Mabeth, wat fijn om te lezen dat je geraakt bent door mijn tekst.
Inderdaad: geef het onbevangen kind in je alle ruimte.
Ik ben niet heel bijbelvast, maar in Mattheüs 19 staat: “Laat die kinderen, houd ze niet tegen, want het koninkrijk van de hemel behoort toe aan wie is zoals zij.”
Onze non-duale aard kunnen we alleen herkennen wanneer we onbevangen zijn (dus niet gegrepen door gedachten en daaruit voortvloeiende oordelen).
Jij ook alle liefde toegewenst, vandaag én op alle andere dagen!
Ja, tot snel, laten we weer gaan wandelen, het is al bijna lente…
Liefs, Han
Mabeth
14 februari 2022 at 12:24Dankjewel voor je reactie en ooh wat prachtig Han de tekst van Mattheüs 19, dankjewel!
Alle liefs en tot binnenkort.
XMabeth
Han van Eijk
14 februari 2022 at 17:02????