Wie ben je als je niet denkt?

Wanneer je je zorgen maakt over hoe het allemaal verder moet – met jou, met de wereld – probeer dan eens heel bewust tien seconden te stoppen met denken. Of desnoods vijf. En ervaar eens hoe dat voelt. Misschien merk je dan dat er niets belangrijks verdwijnt, en dat er juist meer helderheid ontstaat. Gewoon, over hoe het hier en nu is. Het is dan wel zaak dat je niet je adem inhoudt en de seconden aftelt, want dan denk je tóch weer. Je ademt rustig door, alleen laat je je denken even helemaal los. De werkelijkheid van dit moment kan dan zomaar heel helder bij je binnen vallen. En alles blijkt helemaal oké, precies zoals het is.

Als jij dit inderdaad zo ervaart, hoe lijkt het je dan om dit de rest van je leven te doen? Het enige wat blijft, is helderheid waarin je dan totaal bent met wat is, in plaats van dat je steeds verstrikt raakt in allerlei gedachten over hoe het volgens jou zou moeten zijn. Mij bevalt het erg goed!

Stoppen met denken kan niet echt. Bovendien zijn sommige gedachten gewoon praktisch en noodzakelijk. Maar piekeren en je zorgen maken is niet noodzakelijk. En dat soort gedachten gelóven al helemaal niet.

Stoppen met het geloven van je gedachten kun je oefenen. Zodra er een gedachte opkomt waardoor je normaal zou worden meegenomen – alsof je aan boord springt van een rijdende trein – neem je het besluit om dat nu eens niet te doen. Je laat die gedachtetrein gewoon langsrijden. Jij blijft buiten staan in het rustige landschap, en je bekommert je verder niet om de trein. En ook niet om de volgende. En de volgende.

Je gedachten niet geloven levert je veel innerlijke rust op. En meer verbinding met degene met wie je op dat moment samen bent. Het vraagt ook een prijs. Je weet dan namelijk niet meer wie je bent. Alles wat je dácht te zijn valt weg, omdat je ook dat niet meer gelooft. Dit lijkt misschien eng, een beetje alsof je doodgaat: ‘Help, kan ik wel leven zonder mijn zelfbeeld?’ Maar het tegendeel van doodgaan blijkt waar te zijn. Want wat blijft? Zelf ervaar ik veel meer aanwezigheid in dit lichaam en in de wereld direct om me heen. Ik ervaar een ‘kennendheid’ die er altijd is, hier waar ik zo lang dacht dat er iemand was. Het is dezelfde kennendheid die ik als klein kind al ervaarde, en die volkomen vertrouwd aanvoelt. Deze heldere kennendheid herken ik als wie ik écht ben, wat er ook gebeurt in mijn leven. En meer dan deze kennendheid hoef ik niet te zijn.

Onderzoek eens wie je bent. Ga zitten op een rustige plek en stel jezelf de vraag: ‘Wie ben ik eigenlijk?’ In eerste instantie komen er waarschijnlijk antwoorden langs waarin bijvoorbeeld je naam, je geslacht, je werkzaamheden, je relatie met je familie en je vrienden een rol spelen. Je talenten, je zorgen, je voorkeuren, je jeugdherinneringen, je toekomstverwachtingen… Van alles passeert de revue. En opeens besef je: dat zijn allemaal gedachten! Niets meer dan dat. In werkelijkheid is er alleen wat zich nú voordoet aan deze kennendheid die ik altijd ben.

Als je het aandurft om langer in deze kennendheid te verblijven zonder je gedachten te geloven, zul je ontdekken dat jij niet losstaat van wat zich voordoet. De wereld verschijnt niet alleen áán jou, maar vindt plaats in de kennendheid die jij bent. Jij en de wereld van dit moment zijn één, jij bent in de wereld en de wereld is tegelijkertijd in jou. Kijk maar eens goed. Is er een grens tussen jou en een voorwerp waar je naar kijkt? Dit beeldscherm bijvoorbeeld? Of is het één gebeuren? Zijn de kijker, het kijken en dat wat bekeken wordt drie losse ‘dingen’? Of dénk je dat alleen maar, omdat je hebt geleerd de wereld op te delen in losse deeltjes in de ijdele hoop dat het daarmee overzichtelijker voor je wordt? Laat de controle los en ontspan in wie je werkelijk bent.