Sinds een paar dagen schalt de stem van David Bowie door mijn hoofd. Een zinnetje uit Jean Genie, om precies te zijn: Jean Genie, let yourself go, whoah!
Laat jezelf gaan… Een oproep die niet alleen door artiesten, maar ook door reclamemakers en positiviteitsgoeroes wordt gedaan. Maar wat is dat eigenlijk: jezelf laten gaan?
Sinds een paar dagen schalt de stem van David Bowie door mijn hoofd. Een zinnetje uit Jean Genie, om precies te zijn: Jean Genie, let yourself go, whoah!
Laat jezelf gaan… Een oproep die niet alleen door artiesten, maar ook door reclamemakers en positiviteitsgoeroes wordt gedaan. Maar wat is dat eigenlijk: jezelf laten gaan?
De meeste mensen doelen natuurlijk op het tijdelijk opgeven van je controle en jezelf eens heerlijk overgeven aan waar je zin in hebt. Genieten, de schaamte voorbij. Je voelt al aan dat er ook weer een einde zal komen aan dat fijne gevoel van overgave, waarna je gewoon weer in je gebruikelijke staat van milde ontevredenheid verkeert, wachtend op het volgende moment waarop je weer eens fijn lós kunt gaan. Alcohol helpt daarbij, hard schreeuwen met je vrienden ook. Yippikayee, lekker uit je dak!
Hoe zou het zijn om jezelf – voor heel even – écht te laten gaan? Om alles wat je over jezelf denkt als een blok te laten vallen, te vergeten als het ware, en met de verwondering van een baby of peuter de wereld in te kijken? Alles te zien zoals je het ervaart, in alle puurheid, zonder ook maar iets te benoemen of met eerdere beelden te vergelijken? En ook zo naar jezelf te kijken, naar alle denksels en voelsels die opkomen, zonder er iets mee te doen?
Dat moet Jezus hebben bedoeld toen hij zei: “Laat de kinderen tot Mij komen en verhindert ze niet, want voor hen is het Koninkrijk Gods. Voorwaar, Ik zeg u: Wie het Koninkrijk Gods niet ontvangt als een kind, zal het voorzeker niet binnengaan.”
Zijn als een kind. Spontaan, onbevangen, open. Wie dat aandurft, al is het in het begin maar voor een paar seconden, betreedt het Koninkrijk Gods… Dat is geen geringe belofte! Doe het eens, laat alle gedachten, gevoelens, herinneringen, overtuigingen waar je je aan vasthoudt in één keer los. En kijk dan eens wie er kijkt! In dat hele korte moment ervaar je de totaliteit van dit moment, zonder persoonlijk filter. Je zet heel even je gekleurde bril af en ziet alles zoals het is. Kristalhelder.
Het kán! Durf je het aan om je vertrouwde zelf- en wereldbeelden los te laten? Een stap opzij te doen en de werkelijkheid zichzelf te laten ervaren zonder dat jij ertussen staat met je verlangens en afkeuringen?
Laat jezelf gaan. Wat overblijft is niets minder dan de Waarheid. En die bén je, net als iedereen. Het universum is Eén en het heeft ‘jou’ en ‘mij’ gecreëerd als ervaarder van zichzelf. ‘Jij’ en ‘ik’ zijn het universum, het geheel zelf. We staan er niet los van, want dan heette het wel het multiversum. (Dat begrip bestaat wel, maar verwijst naar het denkbeeld dat er veel, of zelfs oneindig veel universums naast elkaar zouden bestaan; een theorie waar we in het dagelijkse leven weinig mee kunnen.)
Het universum is Eén, en het geeft zichzelf vorm in miljoenen onderdelen die geen van alle op zichzelf kunnen bestaan. Kijk maar om je heen, dan zie je het: alles hangt met elkaar samen. Enkele van die onderdelen zijn ‘jij’ en ‘ik’, unieke menselijke individuen. Maar zoals een blad niet los van de boom kan leven en gewoon óók de boom is, kunnen wij niet los van het universum bestaan en zijn we óók het universum. Het mooie aan ‘jou’ en ‘mij’ is, dat wij de mogelijkheid van het universum zijn om zichzelf te ervaren. Het universum kijkt door onze ogen. Of zoals de Duitse theologe Dorothee Sölle zei: “God heeft geen andere handen dan de onze.”
Laat jezelf gaan. Ik doe dat regelmatig en ik vind het heerlijk. In plaats van deze ‘ik’ te zijn die uit alle macht steeds maar probeert om het goed te hebben, zie ik dan dat ik niets minder dan het geheel ben, hier en nu. En dat alles al goed is, precies zoals het is. Het universum, dus jij in je ware gedaante, heeft geen voorkeuren. Wat jij daar als uniek individu aan toevoegt, is een hart. Liefde. Het Ene houdt van Zichzelf, en dat wordt ervaren in jouw hart. Tenminste, wanneer je niet verkrampt bezig bent erbij te horen, jezelf veilig te stellen, gehoord en gezien te worden en wat dies meer zij.
Zoals het blad aan de boom niet continu zijn best doet om te overleven, hoef jij dat evenmin te doen. Wees vrij! Laat jezelf los! Al is het eerst maar voor even.
He’s outrageous, he screams and he bawls. Jean Genie, let yourself go, whoah!