‘Nu is het niet goed. Maar als ik heel erg mijn best doe, zal het in de toekomst wél een keer goed zijn. Dán is er vrede, dán ben ik gelukkig, dán kan ik me eindelijk ontspannen.’
Of:
‘Als ik het vorig jaar niet helemaal had verknald, zou het nu veel beter met me gaan. Ik ben wel érg hard afgestraft voor die domme fout. Het had echt niet zo mogen gaan als het ging.’
Zo denken we een toekomst of een verleden tot leven alsof het echt bestaat, en alsof we er invloed op kunnen uitoefenen door er maar hard over na te denken. Dit geloof in een lineair perspectief creëert niet alleen de wortels die we onszelf al ons hele leven voorhouden om achteraan te blijven rennen. Het is zelfs de oorzaak van het lijden dat we er juist mee proberen op te lossen, en houdt het in stand.
De echte oplossing: richt je aandacht op de werkelijkheid. De werkelijkheid bestaat alleen op dit moment. In dit eeuwigdurende nu.
‘Time is the eternal now seen through the narrow slit of the mind,’ zegt de Advaita Vedanta-leraar Rupert Spira. Laten we die nauwe kier daarom wijder maken, zo wijd als het universum. Als we de grenzen van de tijd laten oplossen, is er alleen nog dit moment. De werkelijkheid. Daarin mag alles gevoeld worden wat er is aan pijn, boosheid, frustratie, verdriet, angst. Al die gevoelens zijn onvoorwaardelijk welkom, niet alleen de prettige. De pijn hoeft niet weg in de toekomst, en hoefde niet weg uit het verleden. Het is niet zinvol om een andere toekomst of een ander verleden te bedenken. Want dat is een poging om het lijden tegen te gaan, maar die versterkt het lijden juist.
Ergens voelen we wel aan dat dit zo is, maar we blijven proberen de stroom van het leven te beïnvloeden. We hebben het immers altijd zo gedaan: we voelen ons niet prettig, we bedenken dat dat een probleem is dat weg moet, en we gaan op zoek naar een oplossing. Gek genoeg blijven we op dat mechanisme vertrouwen, ook al heeft het ons hele leven nog niet geholpen. We zijn immers nog steeds niet waar we denken dat we moeten zijn.
In feite zitten we onszelf de hele tijd te mindfucken. Mijn uitnodiging is daarom: unfuck yourself.
Nu is er misschien pijn, of zelfs zielepijn. Oké, heet het welkom. Het kon niet anders, want anders wás het wel anders. Dit is hoe het is, hier en nu. We hoeven er alleen maar ja tegen te zeggen, en onze aandacht niet langer te richten op gedachten over oplossingen ervan. Als we ja zeggen, blijken de vrede en het geluk waar we al zo lang op hopen direct beschikbaar te zijn als wie wij ten diepste zijn. Wij zijn het geluk, de vrede, de stilte zelf. We hoeven het niet te creëren, we kunnen het niet eens creëren. We gaan dus niet van een akelig A naar een beter B. Maar we blijven op A, en aanvaarden het helemaal om op A te zijn, met alles erop en eraan. Wanneer we niet meer weg hoeven van A, zou B zich zomaar kunnen aandienen. En waarschijnlijk is dat een heel ander B dan we ooit hadden kunnen verzinnen.
Het enige dat we hoeven te doen, is niets te doen. Ophouden met doen. Ontspannen. Rusten in Zijn. Dan leeft het leven zichzelf, via ons.