Alles is welkom

Als non-duaal coach ga ik uit van het principe dat alle gevoelens welkom zijn. Daarom zal ik niet gauw doen wat de cliënt in eerste instantie denkt dat nodig is. Die komt gewoonlijk tijdens de eerste sessie binnen met een probleem waar hij of zij vanaf wil. Ik zal hem of haar liefdevol en stap-voor-stap uitnodigen het probleem juist te omarmen en de bijkomende gevoelens helemaal te doorvoelen. Door niets van zichzelf nog langer af te wijzen, verandert de cliënt het probleem in ‘iets wat er gewoon is’ en ontstaat de heelwording die hij of zij al zo lang zocht. De cliënt kan leren met mededogen naar zichzelf te kijken, in plaats van zichzelf voor een deel af te wijzen. Van je probleem af willen is duaal, want dan denk je in een ‘ik’ hier en een ‘probleem’ daar dat weg moet. Non-duaal leven is zien dat je Eén bent met alles, dus ook met dat wat je een probleem noemt.

We denken dat we van problemen af moeten omdat we eronder lijden. Maar we lijden juist onder problemen omdat we denken dat we ervan af moeten.

In de praktijk betekent dit dat ik anders op de hulpvraag met de cliënt omga dan in de geestelijke hulpverlening gebruikelijk is. De cliënt kan zich bijvoorbeeld eenzaam voelen. In een sessie kan het deze kant opgaan:

Cliënt: Ik ben alleen, en heb zo’n groot verlangen naar een belangrijk iemand in mijn leven… Ik lijd er echt onder dat ik niemand zo dichtbij heb.

Ik: Zou het het verlangen zélf kunnen zijn dat de pijn veroorzaakt, en niet zozeer degene die je mist?

Cliënt: Ja, misschien wel… Het verlangen doet inderdaad pijn.

Ik: Blijf bij die pijn. Heet de pijn welkom.

Cliënt [na een poosje]: Hé, het zakt! Ik voel ruimte in mijn hart ontstaan.

Een tweede voorbeeld:

Ik: Hoe voel je je nu, na deze meditatie?

Cliënt: Best rustig. Wel lekker eigenlijk, ik was de hele dag zo druk…

Ik [na stilte]: En hoe is het nu?

Cliënt: Nou… Ik ben eigenlijk best verdrietig. Ik baal ervan dat ik steeds weer zo’n last heb van die emoties. [begint te huilen] Van de week had ik het ook op mijn werk, opeens werd ik overvallen door zoveel verdriet, dat ik…

Ik: Stop!

Cliënt: Huh?

Ik: Net zei je dat je je rustig voelde, en wel lekker eigenlijk. En tien seconden later zit je te huilen. Wat is er precies gebeurd in die tien seconden? Kijk daar eens heel goed naar.

Cliënt: Ik voelde verdriet?

Ik: Nee, daarvóór nog.

Cliënt: Eh… ik moest opeens denken aan woensdag, toen ik op mijn werk verdrietig werd.

Ik: Precies! Er was een gedachte. En daar ging je mee aan de haal. De gedachte nam de plaats in van de rust van dit moment. Je begon de gedachte te voeden, en hup, je huilt. Hoe zou het zijn om een gedachte gewoon op te laten komen en je er helemaal niets van aan te trekken? In de rust die jij bent komt een gedachte op, die gedachte triggert een gevoel, en jij trekt je van beide bewegingen niets aan. Je probeert ze niet weg te duwen en je duikt er ook niet in. Er is een gedachte, er is een gevoel. Punt. Liefdevol verwelkom je die bewegingen, totdat ze weer verdwijnen. Het gevoel laat je waar zijn, je ervaart het in je lichaam, maar je doet er niets mee. Het hoeft niet weg! En juist daardoor verdwijnt het meestal alweer gauw.